Nou....

 Heb ik toch gehuild. Vandaag, 2x in tranen uitgebarsten. Geeft niet, maar ik had lang gedacht dat ik het zonder tranen zou redden vandaag.

Ze zijn vertrokken. Emma, James, Wizzy, Gizmo, Eevee en Ninja. Ze zijn onderweg naar hun nieuwe homeland: Colorado, Amerika. Zo ver weg!

Het is goed dat het zover is dat ze er naar toe kunnen. Het wachten heeft lang genoeg geduurd. Het werd echt tijd om te gaan. Dat vond ik ook.

En vanochtend hadden we appcontact, ik kreeg een foto toegestuurd, ze waren door de douane heen. Ik was blij voor ze. Emma maakte zich daar zorgen over, hoe Wizzy het zou gaan doen daar met alle drukte. Hij deed het prima. Fijn!

Wat later in de middag kreeg ik geen contact meer. En werd ik moe. En emoties kregen de overhand. Ik wil graag naar huis, zei ik tegen teamleidster, ik red het niet meer. Hoppa, tranen. Teamleidster was lief voor me. Ga maar, zei ze, ga naar je eigen plekkie.  Begripvol, dank je teamleidster, echt tof!

Ik kreeg nog een knuffel van een collega, heerlijke knuffel. En ik ging naar huis.

Het is fijn om thuis te zijn. Dochter en de rest zijn nog onderweg. Hopelijk wordt hun nieuwe huis een heel fijn thuis. Wel ver weg, maar goed, een fijn thuis. Net zoals mijn thuis dat is.