Ik pak het niet goed op, het gedrag van de bezoekster bij de lift. Dat realiseer ik me direct als zij volschiet: ik wil naar mijn oma toe, ze gaat sterven. Ik kon dat niet weten, maar ik had wat minder op mn strepen kunnen staan. Dus bied ik mijn excuses aan en help haar verder zodat ze snel naar haar oma kan.
Mijn moeder stierf totaal onverwacht vertelt collega-maatje mij, en ik luister naar zijn verhaal. Ze was nog helemaal zelfstandig, ze deed alles nog zelf, achtentachtig jaar, en ineens was ze er niet meer. Mooie dood toch?
De man van mijn moeder is ongeneeslijk ziek en laat zich niet behandelen. Het leven is eindig, dat weten we allemaal, en toch is dit mijn verhaal. Ik bezoek mijn ouders, lach en huil mee. Het leven is wat het is en soms is het niet goed. Nogal onwerkelijk, dat is het dan.
Reacties
Een reactie posten