Hallo! Zegt een meneer vriendelijk tegen mij als ik bij de leestafel in de bibliotheek de tijdschriften bekijk. Hallo, dat is een tijd geleden!
Hee! Nu herken ik hem ook. In de tijd dat ik nog bij de bibliotheek werkte, op donderdagmiddag, kwam hij samen met zijn twee andere biebvrienden aan de leestafel zitten. Dat was altijd leuk. Hilarisch vaak ook, ik lachte mee met hun gesprekken.
Die keer dat de laatste van de drie heren aan tafel schoof. De ene meneer zei tegen hem: Ga je mee demonstreren in Den Haag? Ja hoor, zei meneer nummer drie, waar gaan we tegen demonstreren? Oh, antwoordde meneer nummer een, neem je brood en koffie maar mee, dat zien we dan wel als we in Den Haag zijn. Geweldig vond ik dat gesprek.
Je bent niks veranderd, zegt meneer tegen mij, hoelang werk je hier nu al niet meer? Vier jaar? Is t al weer vier jaar?? Ja, daar ben ik zelf ook wel een beetje verbaasd over. Vier jaar! En nog geen dag spijt van gehad, ook al liep het werkzame leven niet altijd over van jolijt.
Ik ben de enige van het kluppie die nog in leven is, zegt meneer. Ik mis mijn maatjes wel hoor. Het was leuk he, met elkaar, antwoord ik. Ja, zo gaan de dingen, zegt meneer, en jij ging ook weg. We hadden het goed aan deze tafel. En ik blijf komen hoor.
Ik ook, zeg ik, op een andere manier.
Misschien zie ik je nog weleens hier, zegt meneer. Zorg maar goed voor jezelf en geniet van je leven.
Ach. De lieverd.
Reacties
Een reactie posten