Ik wandelde met een vriendin terug van onze wandeling toen ik een bos sleutels in een voordeur zag zitten van een huis. Ik klopte op de voordeur, er liep net iemand in huis weg van de voordeur.
Er gebeurde niets.
Ik liep naar het raam en klopte op het raam. Er waren mensen binnen en ze reageerden niet. Maar mijn hoofd stond in de "ik moet helpen" stand, dus liep ik terug naar de voordeur en schoof de sleutelbos door de brievenbus.
En toen vertelde vriendin haar hulpverleenverhaal. In haar huis hoorde ze een paar dagen al het geluid van een harde piep. Een buurvrouw belde aan, zij vertelde dat het geluid bij de buurman vandaan kwam die op werelreis was. Het geluid was van het brandalarm en buurvrouw had de brandweer gebeld. Brandweer kwam, en deelde aan mijn vriendin en buurvrouw mee dat of ze de voordeur van opreisbuurman zouden intrappen om binnen te gaan kijken, of er moest een reservesleutel ergens vandaan komen.
Dus vriendin schoot in haar hulpmodus. Het hele verhaal is langer, maar uiteindelijk vond ze de ouders van opreisbuurman, en zij waren inderdaad in bezit van de zo gewenste reservesleutel. Ouders kwamen, brandweer kon naar binnen, en klaarde de klus.
Vervolgens gingen ouders weer naar huis, en liepen langs vriendin heen zonder erg veel woorden te gebruiken voor een bedankgebaar naar vriendin toe.
Het idee groeit nu in mij dat we in een tijd leven dat veel mensen het niet erg belangrijk vinden dat je moeite doet om ze te helpen zoals vriendin en ik dat deden.
Als dat zo is zou dat best jammer zijn.
Reacties
Een reactie posten