Dank je wel, zon. Wat leuk en fijn dat je schijnt vandaag. Ik zat op mijn bank buiten, deed mijn ogen dicht en voelde je warmte en voelde mezelf warm worden van blij zijn.
Vorig weekend was dat een beetje anders. Er was iets gebeurd en ik kreeg een flinke lichamelijke reactie daar op. Die duurde de hele dag. Erg vermoeiend. Ik belde mijn zus. We hadden een gesprek en ik realiseerde me dat er werk aan de winkel was en is. Voor mijzelf.
Maanden geleden beleefde ik ook een heftige reactie. Dat had te maken met de aanstaande dood van vriendin Petra, en als je verdriet voelt en beleefd realiseer je je dat er nog meer borrelt. Als een wonder stond vriendin Majolein voor mijn deur. Zij hield mij vast, ze is een lange vrouw, ik mocht wegkruipen in haar armen. Voor altijd bedankt, Majolein!
Goed, dat stuk verdriet heb ik stukje voor stukje afgepeld. Zoals ik nu weer deed en doe bij dit stuk verdriet. Zo gaat dat bij mij. Mijn zus zei tegen mij laat het langs je heen glijden. Soms kan dat niet. Dan is het beter dat je laat zien waar je voor staat. Omdat ik voel en weet dat ik daarmee mezelf verder vooruit help.
En dus heb ik de rust om vandaag in de warmte van de zon te gaan zitten. Heerlijk, man. De zon. De warmte. De zonneschijn.
Reacties
Een reactie posten