Het was deze afgelopen zomer, toen ik buiten zat op een terras met mijn vriendinnen van mijn opleiding. Het was geweldig, we waren er alle 5!!! bij en we hadden elkaar zoveel te vertellen en de sfeer was weer als vanouds.
Twee van mijn vriendinnen hadden verteld over hun dochters, de studies die ze deden. Mooi klinkende namen studies. En dat ze, hun dochters, zulke goede resultaten hadden behaald toen ze afstudeerden.
En alle vriendinnen waren op reis geweest naar mooie oorden, verder weg van Nederland. Ik niet. Ik ga op reis, maar ik blijf in Nederland, mijn bezoeken aan Engeland daargelaten.
Ik voelde me tijdens de mooie verhalen kleiner worden. Wat kan ik vertellen? dacht ik. Geen dure studies, geen reizen ver weg, wat is mijn bijdrage dan aan deze groep? Beetje onzeker wel, zo voelde ik me.
Oh, en verkoopt je dochter nog pruiken? Riep de ene vriendin toen het mijn vertelbeurt was. Pruiken?? Riep een andere vriendin uit. Ja! Zei ene vriendin enthousiast, zulke mooie pruiken, ik heb haar site bekeken, zo leuk! En je verhaaltjes, zei een andere vriendin, ik lees je verhaaltjes zo graag, je schrijft zo herkenbaar! Hebben jullie Syl dr verhaaltjes ook gelezen op Facebook? En al de plekken waar jij komt en foto's van maakt, zo creatief! En hoe gaat het met je dochters? En met jou?
Ik werd blij. En alle doorstane onzekerheid verdween en maakte plaats voor vertrouwen. Dankzij mijn vriendinnen. Dankzij dat ik me realizeerde dat mijn bijdrage aan deze groep was en is mezelf te zijn en dat te laten zien. Mooi man! Klein maar fijn bezig zijn in deze grote wereld met al z'n mogelijkheden is echt goed genoeg.
Reacties
Een reactie posten